ماهنامه خط صلح – وقتی صحبت از کودکان کار یا کودکان زبالهگرد می‌شود، بی‌درنگ مسئولان هویت هشتاد یا هشتادوپنج‌درصد این کودکان را به عنوان اتباع خارجیِ غیرقانونی به رسانه‌ها اعلام می‌کنند و از نحوه‌ی زیست، کار، قانون یا عدم‌قانون برای جلوگیری از به کارگیری اتباع خارجی گزارش‌ها می‌دهند. آمارهای نهادهای دولتی کودکان زبالهگرد تهران را بین ۴۷۰۰ تا پنج‌هزار نفر تخمین می‌زنند و مهم‌ترین عامل در بالابودن این رقم از کودکان زبالهگرد را قاچاق سازمان‌یافته‌ی اتباع خارجی از مبداء ( مرز) تا پایتخت می‌دانند. در اغلب گزارش‌ها پدیده‌ی زباله‌‌گردی کودکان منحصر به کلان‌شهر تهران ارزیابی می‌شود که محل خوبی است برای اختفای مهاجران غیرقانونی، کار با دست‌مزدِ پایین و پیمان‌کاران یا باند‌های متخلفِ در حوزه‌ی اشتغال. اما مرگ دو کودک زبالهگرد در منطقه‌ی «ملاشیه»ی خوزستان ( جاده‌ی اهواز‌ــ‌خرمشهر) در خرداد ۹۹ نشان داد که پدیده‌ی کودکان زبالهگرد فقط به تهران اختصاص ندارد و گسترش دامنه‌ی آن تا جنوب کشور آن را نه‌تنها از یک تابعیت خاص، بلکه از یک جغرافیای خاص هم خارج کرده.
رشد حاشیه‌نشینی در خوزستان (به گزارش همشهری، خوزستان بعد از خراسان رضوی دومین استان از نظر وسعت سکونت‌گاه‌های غیررسمی است) نشان می‌دهد رشد تورم، افزایش سرسام‌آور قیمت‌ها، بی‌کاری و فقر، هم‌زمان که به آهنگ رشد تغییر در طبقات اجتماعی سرعت بخشیده، در عین حال به شکل‌گیری مشاغل نو‌ظهوری هم‌چون زباله‌‌گردی در میان خانواده‌های ایرانی هم منجر شده.
بر اساس آمارهای دولتی در بهار ۹۹ حدود یک‌ونیم‌میلیون شغل از دست رفته. صد‌درصد مشاغل از دست‌رفته جزو مشاغلِ غیررسمی بوده‌اند که دهک‌های پایین جامعه به آن اشتغال داشته‌اند. نتیجه‌ی این تغییر ضمن این‌که خانوار ایرانیِ قرارگرفته در دهک‌های پایین را به ورطه‌ی «فقر مطلق» می‌کشاند، (به معنای این‌که فرد به ابتدایی‌ترین نیازها مانند آب پاکیزه، تغذیه، خدمات بهداشتی، آموزش، پوشاک و سرپناه دسترسی نداشته باشد) گروه‌های آسیب‌‌پذیرتر این قشر را هم به شکل بی‌رحمانه‌ای مورد هدف قرار می‌دهد.
ادامه مطلب
لینک مطلب در وبسایت خط صلح
↘️
@Hranews1 تماس ✉️ - @Hranews کانال هرانا 🆑