با وجود تصویب کنوانسیون رفع کلیه اشکال تبعیض علیه زنان، توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۹، خشونت علیه زنان و دختران همچنان یک مشکل فراگیر در سراسر جهان است.
روز ۲۵ نوامبر سال ۱۹۶۰ سه خواهر به نامهای پاتریا، ماریا و آنتونیا میرابال در راه مبارزه با حکومت، در جمهوری دومینیکن، به طرز فجیعی کشته شدند. فعالان حقوق زن از سال ۱۹۸۱، روز ۲۵ نوامبر را برای گرامی داشت این زنان، برای آزادی و مبارزه با خشونت برگزیدند. از سال ۱۹۹۹، سازمان ملل این روز را به عنوان »روز جهانی منع خشونت علیه زنان« معرفی کرده است.
با اینکه سالهاست چنین روزی در تقویم جهانی وجود دارد، اما مبارزه با خشونت علیه زنان همچنان در بسیاری از نقاط جهان اولویت نیست و هنوز باید برای گسترش آن، تلاشهای بیشتری صورت بگیرد و هنوز لازم است تکرار شود که وقتی از خشونت علیه زنان سخن به میان میآید، منظور چیست؟ مهمترین آنها خشونت فیزیکی و رفتاری است:
خشونت فیزیکی یعنی همان کتک زدن، که شکل آشکار خشونت نسبت به زنان است، چه از سوی پدر، چه برادر و چه همسر و … .
خشونت رفتاری که تأثیرات مخرب آن کمتر از خشونت فیزیکی نیست، این است که زن یا دختری مورد کممهری، بی توجهی و یا تحقیر قرار گیرد . این نوع خشونت صدمات بسیاری بر جسم و روان او وارد میسازند که اغلب جبران ناپذیر است.
از موارد دیگر میتوان به داشتن محدودیت در مواردی چون خروج از خانه، کار کردن و یا ارتباط تلفنی و حضوری با خانواده و آشنایان؛ برابر نبودن یا نداشتن حق و سهم زن در منابع و درآمدهای مشترک، یا درآمد شخصی خود و در تصمیم های مربوط به رابطه و …؛ اشاره کرد.
به این موارد، خشونتهای جنسی نسبت به کودکان دختر، یا زنان در اجتماع و حتی تحت اجبار قرار گرفتن در رابطه با همسر، که همهٔ این موارد، تجاوز و خشونت میباشند نیز اضافه میگردند.
تبعیض جنسیتی در تحصیل و انتخاب رشته، ممنوع کردن حضور زنان در برخی مشاغل، نیز خشونت در سطح قانون است. قوانینی که حقوق طلاق و حضانت را از زنان میگیرد یا آنها را وادار به باروری بیشتر میسازد، هم در همین زمره جای میگیرند. اینکه زنان نتوانند با اختیار خود پوشششان را انتخاب کنند، نیز یک شیوه اعمال خشونت است. همچنین موارد بسیار دیگری که اغلب ما نسبت به آنان اطلاعات کافی داریم.
بان کی مون، دبیرکل سابق سازمان ملل میگوید:
»آمارها وجود خشونت علیه زنان را تایید میکنند. اما آنچه سخت است، درک دلیل این خشونتهاست. چرا مردان به زنان و دختران خشونت می ورزند؟ چرا جوامع قربانیان خشونت را سرزنش می کنند؟ چرا دولتها نمیتوانند جنایت علیه زنان را متوقف کنند؟ چرا جهان نمیخواهد زنان نقش خود را به طور کامل ایفا کند؟« که جا دارد همهٔ ما، بخصوص مردان، این پرسش را نه تنها از دولتها بلکه از خود داشته باشیم و در جهت ریشه کنی این خشونت، که همواره عواقب آن مردان را هم در بر گرفته است، از خود آغاز کنیم.